Psalm van Lisette Ma Neza
Erfelijkheid
eerst de menstruatiekrampen
het ovuleren
dan eb dan vloed
- - > de
vrucht baar heid
het doorbreken van de denkbeeldige vlies
het vallen van de muur
de grenzen verleggen
eerst het bespreken
vastzetten
de koloniale conferentie van Berlijn
eerst de eerste dan de tweede
wereldoorlog
een hymne aan de liefde zingen
de maagdelijkheid voorbijgaan
dan weer terug in je cocon, zo klein als een vrouw zijn
het samensmelten van de normen en waarden
de cellen
het huwelijk, corrigerende tikjes, het trekken aan de oren de slippers
de gordels, de takken
de witte kinderen die het niet snappen
in embryo houding huilende geluiden maken
blijten bij de geboorte
de opvoeding
blijven hangen
aan de romper van je moeder
niet uit haar baarmoeder willen komen
de onze vader
schiet
gebedjes
de tien verboden
(twintig) omdat we Afrikanen zijn
dat de meisjes hun eigen mannetjes moeten staan
overgelaten
zoals de jongens (aan hun mannelijkheid)
een altaar vol met oorlogskinderen, het gejammer van het uitgestorven kerkkoor
de AZC’s
het regenen op de luchthaven
het doorspoelen van je moedertaal, het rotterdam vietnam hiroshima zijn
de damascus moedervlekken, op de heuvels van kigali over lijken heen lopen
geen hutu noch een tutsi te zijn
in de naam van de dochter
schrikken van de littekens op een plek tussen-in haar borsten
haar huid niet aan durven aanraken
niet durven vragen of we na het eten nog buiten mogen spelen
niet te veel vragen
niets zeggen tijdens het avondeten
dat papa’s nekvel haar soelaas is
religie
hoe ze in elkaar zitzakt
met d’r kroeshaar op zijn schouderblad
het vervormen, van haar gelaat
mama
uit je tepels druipt het laatste leven
uit je tepels druipt verdriet
uit je tepels druipen trauma’s
mama, is het niet
niet uitmelken
niet jezelf
aan mij
opmaken
ik troost de Schepper terwijl zij mij tussen haar benen vastklemt
zowel haar lichaam als haar zijn reden aan mij geeft
dat ik haar zijn erf, overneem
het hele gezin
vervormd in een vluchteling
(een moeder blijft je moeder, blijft je moeder, blijft je moeder)
het doodgaan van de mannen
de soldaten eerst hun vlees dan zelfs
de ribben niets
dat overblijft
in de naam van
mijn DNA
wordt ook mijn moeder
ook mijn vader
ook mijn broertjezusje
een oorlogskind
wordt ook het kroeshaar
mijn huidskleur wordt ook het rouwen
wie ik ben
in de naam van
mijn DNA
wordt ook de hoofdstad ook het huilen
ook het breken van de stemmen van mijn voorouders
de
Oost-Afrikaanse koosnaampjes, het kinyarwanda
ik bewaar de tranen van mama’s huilen in de kuiltjes van mijn wangen
zo wordt ook heimwee iets van mij
ik zeg geef maar geef maar geef het allemaal aan mij
dat is familie
dat is delen
dat is samen
wordt ook het levend zijn, jezelf begraven
wordt ook het opgraven
worden ook ooms en tantes ineens teruggevonden
geef maar geef maar geef maar
wordt ook de oorlog iets
van mij